Nieuwjaarsbaby

In sommige landen maken ze er heel ding van: de eerste baby van het nieuwe jaar. Wie vlak na of precies op het moment ter wereld komt dat de klok twaalf uur slaat, moet wel heel bijzonder zijn, zo is de gedachte. Ik heb mij laten vertellen dat er zelfs mensen zijn die zoveel waarde hechten aan een nieuwjaarsbaby, dat ze een geplande keizersnede erop afstemmen. Even voor middernacht het mes erin. Gebeurt in de praktijk vooral bij tweelingen, die overigens toch al dubbel zoveel kans hebben. Maar vooruit, een speciaal moment is het zeker. Geldt dat alleen niet voor elke bevalling? 

Bij ons kwam mijn vriendin met weeën het ziekenhuis binnen op 30 december. We woonden op dat moment in Canada waar ze nog nooit van verloskundigen gehoord hebben (ook niet van kraamhulp trouwens, maar dat is een ander verhaal). Net na het avondeten was het begonnen. We hadden niet pittig gegeten, waardoor de plotselinge heftige krampen bij mijn vriendin maar een ding konden betekenen. En dus spoedden wij ons op basis van het eigen beoordelingsvermogen en goed geluk richting de triage-afdeling van het ziekenhuis. ‘Je mag blijven’, luidde de conclusie van de zuster, die zich al aan het verheugen was op de komst van de ‘New Year’s baby’. Een slordige vijfentwintigduizend dollar lag er in het vooruitzicht voor de eerste baby die op 1 januari het levenslicht zou zien. Ter beschikking gesteld door een grote speelgoedketen, alwaar het bedrag ook in z’n geheel diende te worden uitgegeven. Dat leek mij nou eens een leuke uitdaging. Het jaar daarvoor had een luiermerk een levenslange voorraad weggegeven. Ook handig. De spanning bij de gedachte dat we misschien weleens konden gaan winnen werd snel groter. Bij mij althans. Met een kleine twee centimeter ontsluiting bij mijn vriendin, was er nog een lange weg te gaan. De weeën zetten maar langzaam door, waarop de verpleging besloot tot het toedienen van opwekkers. Geen pretje voor de aanstaande moeder, maar mogelijk ook funest voor onze winkans. In mijn hoofd was ik al aan het shoppen geslagen. ‘Vanaf welke leeftijd spelen kinderen met LEGO?’, googelde ik terwijl de monitor naast het ziekenhuisbed steeds sneller en luider begon te piepen. Als het nu maar niet opeens heel snel zou gaan… 

Een luide knal gevolgd door een hoop geschreeuw deed mij opschrikken van het ongemakkelijke uitklapbare bankstel. Het kwam van buiten en ik kon het niet meteen plaatsen. Blijkbaar was ik in slaap gevallen. Toen de nachtzuster binnenkwam wist ik weer waar we waren. Een paar uur eerder was onze dochter geboren; in de stad werd met veel kabaal het nieuwe jaar ingeluid. ‘Nét geen nieuwjaarsbaby’, zei de zuster gebarend naar de geboortedatum op het whiteboard tegenover het bed. ‘Maar, haar verjaardagsfeestjes zullen hoe dan ook ‘wild and crazy’ zijn!’ En dat was nu net iets waar ik voorlopig nog helemaal niet aan wilde denken.

Tim Gouw woont in Spanje en is vader van een dochter (4) en zoon (2). Hij maakt de podcast ‘Papa moet het doen’ waarvan bijna iedere woensdag een nieuwe aflevering verschijnt op Apple Podcast, Spotify en in alle andere podcast apps. Hij is de schrijver van het boek De thuisblijfvader (Fontaine).