DE TWEEDE LEG

In 2004 wordt Sergio Vyent voor de eerste keer vader. Het prille vaderschap is een rollercoaster, waarin hij en zijn vrouw elkaar uit het oog verliezen. Ze gaan uit elkaar. 10 jaar later wordt Sergio opnieuw vader. Dit is zijn tweede leg. Voor iedereen die zich daaraan waagt, of die voor de eerste keer vader wordt, heeft hij een missie: ‘Geniet intenser van alle perioden waar je kinderen inzitten.’ 

In 2004 kwamen mijn toenmalige vrouw en ik erachter dat ze zwanger was. Mijn eerste reactie weet ik nog goed: dit wordt een rollercoaster. Ik was in die jaren manager van de razend populaire Supperclub: een roemruchte nachtclub in het centrum van Amsterdam. Vanaf het moment dat ik wist dat ik vader zou worden, wist ik dat die baan niet te combineren was met een gezin en dat ik een keuze moest gaan maken.
Zoals dat bij zwangerschappen gaat had ik nog een aantal maanden tot de baby er zou zijn. Ik las me in, sprak met veel vrienden erover en probeerde me zo goed en kwaad als het ging voor te bereiden. Soms door heel erg diep erover na te denken, soms door te ontkennen en alles zomaar op me af te laten komen.
Tijdens de zwangerschap maakte Menna Meijer de documentaire ‘Echte mannen’. Ik mocht daarin een rol spelen als aanstaande vader en het bleek een ongelofelijk mooie zoektocht naar mezelf en naar hoe het is om vader te worden. De docu eindigt met de geboorte van mijn zoon Marius. Ik keek de film laatst nog eens terug en dacht: dit is de beste manier om het jonge vaderschap te vangen. Je ziet een dolgelukkige maar totaal onhandige vader, die geen idee heeft wat -ie op dat moment moet doen.
Want dat is wat het vaderschap van een eerste kind is. Je weet niet wat er gaat gebeuren tot het moment dat het gebeurt. Wat ik me nog heel goed herinner is dat het vanaf het moment dat Marius geboren was leek alsof er een adrenalinestoot in me werd geïnjecteerde. Ik dacht: voor dit mensje ga ik altijd zorgen, voor hem zal ik er altijd zijn.
Ik vond het vaderschap zwaar. Mijn werk speelde zich vooral in de avond en nacht af en overdag was er altijd Marius. Algauw koos ik ervoor mijn baan op te zeggen en ging ik bij een tuincentrum werken. Ik wilde meer regelmaat voor mijn gezin. Niet alleen fysiek vond ik het heftig, ook mentaal. De constante angst dat er iets mis kan gaan, dat -ie niet meer ademt, de onzekerheid of we het wel goed deden. En het feit dat ik er altijd voor hem moest zijn.
Die angst was het eerste jaar allesomvattend, pas daarna kwam er een soort rust over het gezin. Toen mijn toenmalige vrouw en ik na dat jaar van totale overname – want zo zie ik het – weer tijd voor elkaar hadden, schrokken we van wie we geworden waren. Ik zeg wel eens gekscherend: kinderen maken meer kapot dan je lief is. Want dat was gebeurd in onze relatie. We waren vergeten elkaar in de gaten te houden en dat eiste zijn tol. Toen Marius drie jaar oud was besloten we uit elkaar te gaan. Het werkte niet meer en daar hadden we allebei onze redenen voor. Maar wat we ook van elkaar wisten: we gaan allebei door het vuur voor die kleine jongen. Dus we gingen in een therapie, een jaar lang. Daar vochten we onze sores uit. En hoewel we uit elkaar bleven, kwamen we er sterk uit en zijn we nog steeds een goed team als het aankomt op onze zoon.

‘De tweede keer is net zo zwaar als de eerste’

Zeven jaar later ontmoette ik een nieuwe vrouw. Heel eerlijk was ik tevreden met de situatie. Ik had een fantastische zoon en een geweldige relatie. Zij had een kinderwens en ik twijfelde erover of ik dat hele circus van gebroken nachten en zo weer in wilde gaan. Daarnaast wist ik door schade en schande wat de impact was op een relatie. Maar grote liefde en grote wensen overleven alles, dus na goed overleg besloten we ervoor te gaan. Tien jaar na de geboorte van Marius was mijn nieuwe vrouw zwanger van een tweeling, die mijn tweede leg zou worden.
Ik was dolgelukkig met de zwangerschap en kon alleen maar denken: wow, een tweeling, ik hoop dat het een jongen en een meisje worden. De rollercoaster gevoelens die ik bij Marius had bleven uit, ik had alles al een keer meegemaakt en maakte me minder zorgen. Ik had niet de angsten die ik had bij de zwangerschap van Marius en beleefde deze zwangerschap veel relaxter.
Ook bij de bevalling was ik relaxter. Ik wist wat er stond te gebeuren. Hoewel er wat complicaties waren (mijn zoon Cassius werd als eerste geboren, met een vacuümpomp) voelde ik hetzelfde gevoel als destijds bij Marius: een enorme shot gelukshormonen. Dat werd nog eens versterkt toen Charlize 13 minuten later kwam.
Een groot verschil deze keer was dat ik niet versuft was en uitgeput, maar juist heel alert. Op een gegeven moment zag ik aan mijn zoon dat het niet goed gaat. We stonden op het punt ontslagen te worden uit het ziekenhuis toen ik zei dat een arts moest komen kijken omdat Cassius er niet goed uitziet. ‘Welnee, alles gaat goed, baby’s zien er altijd een beetje verfrommeld uit,’ zei de verpleegkundige. ‘Nee,’ zei ik stellig, ‘er moet nú een arts komen.’ Na wat gemorrel kwam er inderdaad een arts. Cassius bleek door de gecompliceerde bevalling een bacterie te hebben opgelopen en moest stante pede de couveuse in. Hij heeft daar een week in moeten herstellen. Ik weet zeker dat ik nooit zo alert had kunnen reageren bij Marius destijds, gewoonweg omdat ik toen geen idee had.
Het mooie van een tweede leg is dat je kind – twee dus in mijn geval – worden opgenomen in een groter gezin. Marius vond het fantastisch en de tweeling is stapelgek op hem. Ook mijn ex vond het geweldig dat er twee telgen bij waren en dat er nieuw geluk in mijn leven was. De keerzijde is natuurlijk dat het net zo zwaar is als de eerste keer. Natuurlijk, je weet hoe het moet, en je hebt echt wel opgeslagen op je harde schijf wat de handelingen zijn van luiers verschonen en flesjes maken. Daarnaast maak je je veel minder druk om kleinigheden, waar je je bij je eerste nog wel druk om maakte. Maar tegelijkertijd heb je weer die gebroken nachten, wordt je leven opnieuw bepaald door een baby. Daarnaast ontstonden er spanningen tussen mij en mijn vrouw. Voor haar was het namelijk wél de eerste keer. Dus waar ik haar probeerde te ondersteunen door te zeggen dat ze zich niet te druk moest maken, zag zij mij – niet geheel onterecht – als betweter.
Inmiddels is Marius achttien en de tweeling zeven en een half. Over een ding ben ik zeker: aan een derde leg zou ik nooit beginnen. Hoeveel geluk je kinderen je ook brengen, je bent ook je vrijheid kwijt. Hoe meer tijd er tussen twee leggen zit, hoe langer je inteert op je eigen vrijheid. Maar toch kan ik niet gelukkiger zijn dan met mijn drie kinderen. En als ik iets moet meegeven over de vaders die nu hun tweede leg verwachten (of eigenlijk aan alle vaders): geniet intenser van de periode waarin de kinderen zitten. Soms betrap ik me erop dat ik zoveel vergeten ben van de eerste jaren van Marius, omdat het zo’n hectische tijd was. Bij de tweede leg is het niet meer zo’n rollercoaster als bij die eerste keer, dus zorg dat je het allemaal bewuster meemaakt. Dat is mijn missie. Uiteindelijk duren die prachtige kinderjaren toch maar heel kort.

Sergio Vyent (1970) werkte jarenlang als manager van de roemruchte nachtclub Supper Club. Bij het grote publiek werd hij bekend door zijn jarenlange gastheerschap van het razend populaire televisieprogramma First Dates. In 2021 verscheen zijn boek De liefde volgens Sergio: hartstochtelijke verhalen van de beste koppelaar van Nederland. In dit boek komt ook de liefde voor zijn drie kinderen uitgebreid aan bod.